این گزارش، بر مبنای آمارهای رسمی کشور تحلیل می‌کند که طی ۴ دهه حاکمیت انقلاب اسلامی، قشر آسیب‌پذیر و مستضعف که حداقل حقوق را دریافت می‌کنند از تورمهای سالانه تا چه اندازه آسیب دیده‌اند.
حداقل حقوق و دستمزد در هر کشور یکی از شاخصهای تأمین رفاه حداقلی برای کارگران و اقشار کم‌درآمد جامعه است. البته برای بررسی جامع سطح رفاه مردم هر کشور، لازم است شاخصهای دیگر نیز بررسی شوند، اما این شاخص، یکی از مهمترین نمادهایی است که نشان می‌دهد رفتار حاکمیت با اقشار ضعیف چگونه بوده است.
بیشتر ببینید
بر همین اساس جهت مشخص شدن میزان کاهش قدرت خرید مردم، ناشی از تورمهای سالانه، در جدول و نمودار زیر میزان حداقل دستمزدها و نیز میزان شاخصهای سالانه قیمت از ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۷ درج شده است. این آمارها نشان می‌دهد، بصورت کلی، دستمزدها، میزان تورم را دنبال کرده است؛ به این معنا که دستمزدهای حداقلی جامعه، تقریباً با تورم تعدیل شده است. بدترین شکاف بین این دو شاخص در سال ۱۳۶۸ (سال پس از جنگ) رخ داده است؛ در این سال، میزان تورم، قیمتها را ۴ برابر میزان حداقل دستمزد افزایش داده بود؛ اما این مقدار طی سالهای بعد از آن تعدیل شد و به حدود ۱٫۳ برابر کاهش یافت؛ رقمی که هم‌اکنون نیز صادق است.
این نمودار نشان می‌دهد حقوقهای حداقلی تعیین شده (نارنجی)، حقوقهایی که بر مبنای تورم باید تعیین می‌شد (مشکی) را دنبال کرده است
به این ترتیب، این شاخص نشان می‌دهد طی ۴ دهه گذشته، تورم ناشی از عدم توازنهای اقتصادی، خیلی نتوانسته قدرت خرید کارگران و اقشار مستضعف را هدف قرار دهد.
